Zaagsystemen
In het begin werd er gezaagd volgens het zogenaamde 'afkalvend' zaagsysteem. Dat hield in dat er stukje voor stukje van de plank werd gezaagd, van buiten naar binnen. Dat is ook duidelijk te zien aan het zaagwerk. Kijk maar naar de Bijenkorfpuzzel (hiernaast en groter bij Assortiment), het eerste stukje was rechts onder. Daarvandaan is langs de kant naar boven gezaagd, dan langs de bovenrand naar links, dan langs de zijkant naar onder en onderlangs weer naar rechts. En zo langs de nieuwe buitenkanten tot er niets meer te zagen viel. Elk gezaagd stukje werd direct in de doos gedaan. Deze oudste puzzels bestonden daarbij ook nog uit stukjes zonder verband, er waren geen lippen. Bij het inleggen van de puzzel moesten de stukjes tegen elkaar aan geschoven worden.

Niet veel later werden de stukjes gezaagd met lippen die in de naastliggende stukjes grepen. De K-puzzel lantaarn is hiervan een goed voorbeeld, zie afbeelding hiernaast. Bij deze puzzel werd links boven begonnen. Dit is duidelijk te zien aan dat stukje, het is het enige dat, behalve de randen van de puzzel, begrensd wordt door één vloeiende lijn. Bij alle andere begint de zaagsnede min of meer haaks op de zaagsnede van het voorgaande stukje. In dit geval ging men langs de rand naar beneden, dan naar rechts en zo vervolgens tot het middelste stukje overbleef.

Het K-zaagsysteem

De puzzels gingen met 5 op elkaar binnen een raamwerk van multiplex van 5 triplexplaatjes dikte met uitsparingen voor de zaagjes.(In dit voorbeeld kom je uit op 3x4=12 stukjes)

Nog later wordt er een eigen zaagsysteem ontwikkeld, waarbij de puzzels zo goed blijven samenhangen dat ze na het zagen aan twee hoeken kunnen worden opgepakt en in de doos gelegd. Deze zaagmethode had twee andere voordelen.
Het eerste is dat de puzzel in elkaar blijft liggen tijdens het zagen waardoor het telkens wegbergen van het afgezaagde stukje niet meer nodig was. Een duidelijk voordeel voor de snelheid van zagen.
Het tweede is dat, doordat de puzzel in elkaar blijft, het mogelijk werd meer dan één puzzel op elkaar gelegd te zagen. Met het harde berkentriplex werd gekozen voor drie puzzels. Later kwam er zachter populierentriplex waarbij vijf puzzels op elkaar mogelijk werd.

Om de puzzels te verhinderen tijdens het zagen te verschuiven werd er een frame gemaakt ter dikte van het tegelijk te zagen aantal. In dit frame werden uitsparingen voor de zaagjes gemaakt. Er waren twee kleine uitsparingen, het beginpunt en het eindpunt. Ook was er één uitsparing die om de hoek liep om van de verticalzaagsneden naar de horizontale te kunnen gaan. De overige omspanden telkens twee zaagsneden.
Op een korte en op een lange kant van het frame werd het verloop van een zaagsnede aangegeven (in deze tekening niet). Vrijwel alle puzzels hadden ten minste één kant met een oneven aantal stukjes (de uitzondering is serie 40 van vier bij vier). De zaagsnede langs de oneven kant had slechts lippen op de oneven rijen, de even rijen werden met een flauwe bocht doorgezaagd. De volgende lip was dan de andere kant op. Dit is vrij goed te zien op de puzzel van de Golden Arrow trein (vijfde rij onder het Tanagram spel in Assortiment).

Het zagen volgens K-systeem leerden de nieuwe zagers wel, maar ze moesten toch eerst oefenen: dat werd "brandhout zagen" genoemd. De vorm en plaats van de lippen werd handmatig geregeld, mede aan de hand van hierboven genoemde tekening op de rand van het frame.

Moesten er grotere puzzels worden gezaagd, die in een boekdoos kwamen, dan kwamen, in de tijd van het afkalvend zagen, de stukjes via een glijbaantje (met een gazen bodem waar het zaagsel doorheen viel) in de doos. Na de invoering van het K-systeem werden de plankjes eerst in twee of vier stukken gezaagd die daarna elk als aparte puzzels gezaagd werden.

Veel van de zagers door de jaren heen waren thuiswerkers, die thuis een electrische zaagmachine hadden staan (meestal in de schuur). Onze vader transporteerde de plankjes naar het huisadres van de werkers, en haalde gelijk de gezaagde puzzels weer op.

Logo's

De werkplaats bij fam.Klaus thuis in 1940

Onze vader ontwierp zelf het driehoekige embleem voor zijn K-puzzels (vooral de Holland-puzzels) dat tot ca 1960 in gebruik bleef. Toen werd het geleidelijk vervangen door het Kolibri embleem, ook door hem ontworpen.

Klaus in oorlogstijd
In de eerste oorlogsjaren slaagt de firma er in een redelijke produktie te halen. Weliswaar was het goede Fins-berken triplex niet meer te koop, maar met een mindere kwaliteit viel ook wel te werken. Toen het triplex helemaal niet meer te koop was heeft men gezaagd uit dik karton en uit populierenhout van verpakkingskratjes. Van de nood werd een deugd gemaakt door hardboard te gaan gebruiken. Dat was toen een vrij nieuw produkt (ca 1935) en werd bijvoorbeeld gebruikt voor de verduistering. Het had als voordeel dat het niet krom trok, maar als nadeel dat, door de gemene lijm, de zaagjes veel sneller bot werden en braken. Met deze hardboard puzzels werd geadverteerd als 'ideaal puzzel' omdat ze zo mooi vlak bleven.
Aan plaatjes voor de puzzels was ook moeilijk te komen. Op zeker moment bleken randjes kinderbehang een uitkomst. Behangpapier werd ook op de kartonnen dozen geplakt. In de winter 1944-45 viel ook voor de fa. Klaus de produktie terug tot een bedenkelijk laag peil. Papiervergunningen voor het maken van speelgoed werden door de bezetter niet meer gegeven. Na overlijden van onze opa (5 januari 1944) kwam er, vooral in de hongerwinter, steeds minder terecht van de fabricage. Frans en Jan pakten van alles aan. Jan was vooral druk met de hongertochten. Tegen het eind van de hongerwinter (1944/45) werd Frans opgepakt bij de kapper en naar Duitsland geëxporteerd. Vóór die tijd hield hij zich onder andere bezig met tegeltjes schilderen, luxe cassettes maken voor tafelzilver, sigarettenvloeitjes maken van doorslagpapier, etcetera. Bovendien werden ook zijn werknemers voor de Arbeidseinsatz naar Duitsland gebracht.
In de oorlogstijd was oom Jan tot de B.S. (Binnenlandse Strijdkrachten, dus het verzet) toegetreden. Bij de bevrijding betekende dit dat hij in actieve militaire dienst kwam. Toen hij na een of twee jaar de militaire dienst weer verliet, was zijn plaats in het bedrijf ingenomen door zijn zwager Bep Voskuilen. Er moest uiteindelijk wéér verhuisd worden, omdat het gezin maar groter en groter werd. Het grootste deel van het huis was inmiddels fabriek geworden. Om te eten, moest je van de keuken door de zagerij óf door de plakkerij naar de woonkamer. Geen lolletje. De uiteindelijke lokatie werd verderop in de Beerensteinerlaan, nr. 43a, gevonden.