Jazeker is dit een Klaus-puzzle. En wel (inderdaad) uit het begin van de oorlogsperiode. De lay-out van het etiket duidt daar al op. Drukwerk van Van Wijland te Laren. De plaat is nog een Engelse plaat van Harrison. De in Engeland bestelde voorraad ging nog een aardig tijdje mee.
Het “massieve” hout klopt ook. In de oorlog was triplex steeds moeilijker te krijgen. Daarom zocht mijn vader (jullie grootvader dus) naar een oplossing en meende dat te vinden in wat hij noemde (en officieel ook zo heet) “fineer”. Met fineer in deze vorm was mijn vader goed bekend, want dat werd gebruikt voor sigaren- en vruchtenkoekjeskistjes. En aangezien mijn vader vertegenwoordiger was van Halbertsma te Grouw en in die functie, tot bijna aan zijn dood zelfs, zogenaamde ongespijkerde kistjes, bestemd voor sigaren en vruchtenkoekjes, aan de man bracht, wist hij heel veel van dit soort dingen. Omdat die kistjes nooit in Bussum waren te zien, maar rechtstreeks naar de afnemers werden verzonden, zag ik die kistjes nooit.
Daarom heb ik me toen nogal verwonderd over de dikte van het “fineer”. Fineer is namelijk gewoonlijk zeer dun, uit de aard van zijn bestemming, te weten een andere houtsoort fineren. Hij heeft mij dat toen uitgelegd. Mijn vader (jouw grootvader dus) was ook degene, die dit soort vernieuwingen zelf in de hand hield. Als jongetje van even boven de tien ik zat daar altijd met mijn neus bovenop (eerder ook al trouwens).

De gewone K-puzzles waren zelfs al bij triplex zeer kwetsbaar (er werd heel wat afgerepareerd aan afgebroken lipjes, dat zal je je vast nog wel herinneren). Het was daarom niet mogelijk op dezelfde manier puzzles te zagen van dat ruwe fineer. Het hout was nogal krom ook, dus dat vroeg om moeilijkheden. Er was eenvoudig niet voldoende samenhang. Min of meer tegen beter weten in, werden de puzzles toch in de handel gebracht. Het was in die tijd niet moeilijk om wat dan ook aan de man te brengen. De vraag was aanzienlijk groter dan het aanbod. Daarom kon mijn vader ook vragen wat hij wilde. In dat licht bezien was die ƒ 1.95 helemaal niet zo gek. De puzzles, die een paar jaar later rechtstreeks aan “Den Uyl” in de Nassaulaan werden verkocht, hadden ook die prijs zo ongeveer, als ik mij goed herinner. Voor het afbreekprobleem van de lipjes werd een voorlopig compromis gevonden door deze flodderige puzzles te zagen. Zonder lipjes. In dat soort dingen was jouw vader dan weer de specialist. Geen wonder dat de puzzle in kwestie niet wordt herkend als een Klaus-puzzle (toen nog “K-puzzle“ geheten, al heette deze dan “Bijenkorf-puzzle“. Overigens “puzzle“ en niet “puzzel“. Het idee in 1932 om houten legpuzzles te gaan zagen, kwam uit een Engels hobby-blaadje, waar we toen kennelijk op waren geabonneerd. Dat blaadje werd uitgegeven door de fabrikant van de trapzaagmachientjes “Hobbies“, waar we later nogal wat van hebben gekocht). Maar na korte tijd gaf mijn vader het toch maar op. Daarom is die puzzle ook zo zeldzaam. Daarna kwam zachtboard aan de beurt. Hardboard was geen haalbare kaart.
Hij (mijn vader), stond altijd op de bres voor zeer hoge kwaliteit. Hij mopperde wat af als die niet naar zijn zin was. Daarom was hij ook zo verguld met die Duitse, zeer dunne zaagjes (die na de oorlog door Bep Voskuilen werden mishandeld op de slijpsteen.).
Wat leuk overigens dat jullie een puzzledeskundige achter de hand hebben. Nog wel voorzitter van het Puzzelgilde. Dat lijkt me een interessante man. Zou ik best eens kennis mee willen maken.