Om het niet te lang te maken (voor een langere versie moet je even wachten):

• ik ben geboren (zegt men);
  
• ik heb enkele scholen bezocht;
  
• ik ben in militaire dienst geweest;
  
• ik heb verschillende echte banen gehad;
  
• ik ben het huis uitgegaan op 33-jarige leeftijd, naar Soest;
  
• ik heb Roos ontmoet en ben bijna een jaar later bij haar in Utrecht gaan wonen;
  
• we zijn samen naar Zoelmond verhuisd;
  
• we zijn getrouwd in het gemeentehuis van Buren;
  
• op 5 februari 1989 is Falco geboren en gestorven;
  
• we hebben thuis veel verbouwd;
  
• ik ben op de leeftijd van bijna 59½ met pensioen gegaan;
  
• ik ben toen nog wat meer in vrijwilligerswerk gedoken.
  

Op zondag 5 augustus 2018 had ik weekenddienst bij SDHDAT (Stichting DierenHulp DierenAmbulance Tiel) en was juist tegen twee uur (middag) op de terugweg naar huis. Of ik naar Wadenoyen kon gaan, daar liep een pelikaan(!) op het erf. Marja (de directeur) zou er ook naar toe gaan (ik was alleen onderweg) voor assistentie. We kwamen ongeveer gelijk aan.
Eerst even de situatie in ogenschouw nemen. Dat beest is aardig aan de maat, de kop haalt bijna de 1½ meter boven de grond.

De bewoners hadden al een foto van het diertje gemaakt, die kregen wij naderhand toegestuurd per e-mail.

Dan wat spullen uit de ambulance halen. Natuurlijk een vangnet maar ook een laken om de pelikaan in te pakken. En niet te vergeten: ducttape (gelukkig is het niet 'ducktape', de pelikaan zou zich dan waarschijnlijk zwaar beledeigd voelen!).
De tape niet alleen om het laken om de pelikaan vast te plakken - het moet onmogelijk zijn dat hij zijn vleugels uit gaat slaan in de bench in de ambulance, wegens mogelijk beschadigen van de vleugels - maar in dit geval ook een strookje om de snavelpunten bijeen te plakken (eerst het strookje overlangs gedeeltelijk op zichzelf geplakt zodat er maar één centimeter plakkend overblijft - het moet er naderhand ook weer zonder beschadiging af!).

De centraliste was intussen aan het zoeken gegaan naar een mogelijke eigenaar. Er was een adres, een kleine kilometer van de vindplaats, gevonden maar helaas bleek daar niemand thuis.
Onze eigen opvang had een volière die groot genoeg was dus werd het dier naar Tiel gebracht voor een tijdelijk onderkomen.
Na het weekeinde werd contact gemaakt met de eigenaar. Die bleek met vakantie in Turkije te zijn maar hij had iemand die voor zijn dieren zorgde (die had ook de deur niet goed gesloten!). We konden de vogel dus weer naar huis brengen.

De Gelderlander, onze regionale krant, had op de dinsdagen een rubriek "De vrijwilliger". De voorzitter van de buurtbusvereniging Maurik had mij daarvoor aangemeld op grond van het feit dat ik daar chauffeur en webmaster was.
Iemand van de krant belde mij op om wat inlichtingen én om te vragen of ik geen bezwaar had. Geen probleem. Maar tijdens het gesprekje bleek dat ik meer ijzers in het vuur had en de redactrice was van mening dat de dierenambulance wel eens een leukere achtergrond zou kunnen opleveren. Dus werd er een afspraak gemaakt met de fotograaf om bij ons kantoor een foto te maken. Die foto, zie hiernaast, heeft op 18 december 2018 in de krant gestaan met als kop erboven:
Ik stond met een pelikaan in mijn armen
In de eerste weken daarna kreeg ik daar nog wel reacties op van mensen die ik sprak tijdens de dienst.